Ιδιοκτήτης: Κυριάκος Ταπακούδης
ΝΙΚΟΛΑΣ ΗΛΙΑΔΗΣ
Και είπεν ο Σόλωνας στον Κροίσο " ώς άμεινον είη ανθρώπω τεθάναι μάλλον ή ζώει
"
Ο Νικόλας Ηλιάδης στα λίγα χρόνια που έζησε, εκτός από τις ανώτερες
σπουδές με τις οποίες ασχολήθηκε εφ όρου της λιγοστής ζωής του, αφιέρωσε εξ
ίσου αρκετά χρόνια στην καλή πρόοδο της μπουάτ ΟΡΦΕΑΣ στη Χλώρακα την οποίαν
αγάπησε και άρρηκτα συνδέθηκε και αφιερώθηκε ψυχή τε και σώματι μέχρι τις
τελευταίες μέρες της ζωής του. Ήταν άνθρωπος ανωτέρας ευφυΐας και δυνατή προσωπικότητα
με σπάνια χαρίσματα, ήταν από τους ανθρώπους που όπως είπεν ο Σόλωνας,
"ώς άμεινον είη ανθρώπω τεθάναι μάλλον ή ζώειν" - είναι καλύτερα για τον άνθρωπο να πεθαίνει παρά να ζει,
μια αντίληψη που ταιριάζει με την πεποίθηση των αρχαίων ελλήνων ότι οι καλοί άνθρωποι πεθαίνουν νέοι, δε γεύονται τη φθορά των γηρατειών.
μια αντίληψη που ταιριάζει με την πεποίθηση των αρχαίων ελλήνων ότι οι καλοί άνθρωποι πεθαίνουν νέοι, δε γεύονται τη φθορά των γηρατειών.
----------------
Ο ΝΙΚΟΛΑΣ
Τον έλεγαν Νικόλα. Ήταν από τους ανθρώπους που όταν μπαίνουν σε ένα χώρο, αλλάζει το κλίμα. Ψηλός, όμορφος, με βλέμμα που χωρούσε τα πάντα, ειρωνεία, τρυφερότητα, και κάτι σκοτεινό, σαν υπόγειο ρεύμα που διεισδύει στα ενδότερα της ψυχής. Άνθρωπος ανύσηχος, δεν αντεχε την ρουτίνα, αλλά περισσότερο δεν αντεχε την βλακεία.
Στην μπουάτ “Όρφεας”, εκεί που μάζευε ανθρώπους με τραγούδια, κουβέντες και κρασί, βρήκε ένα είδος γαλήνης. Εκεί τον γνώρισαν όλοι και τον αγάπησαν. Είχε έναν τρόπο να μιλά που σε έπειθε ότι η ζωή είχε νόημα, ακόμα κι όταν ο ίδιος δεν το πίστευε. Οι άντρες τον θαύμαζαν, οι γυναίκες τον ερωτεύονταν, και όλοι ένιωθαν λίγο πιο έξυπνοι, πιο ζωντανοί, όταν τον είχαν κοντά τους.
Ο Νικόλας ήξερε γράμματα πολλά. Αν και πολύ νέος, ειχε δοκτοράτα και διπλώματα. Μιλούσε για ποίηση, για αναρχία, για την ελευθερία του νου, μα η ελευθερία που αναζητούσε δεν ήταν επιφανιακη, ήταν εσωτερική, σχεδόν μεταφυσική. Ήθελε να σπάσει τα δεσμά του κόσμου, όχι με επανάσταση, αλλά με κατανόηση. Και εκεί, κάπου, χάθηκε. Γιατί όποιος βλέπει τα πάντα, δύσκολα αντέχει να μείνει.
Χρόνια πριν είχε δοκιμάσει να φύγει. Είχε κατέβει στις θαλασσινές σπηλιές, εκεί που το φως μέχρι τον ορίζοντα γίνεται γαλάζιο και το σκοτάδι μαλακό, και παραδόθηκε στη σιωπή του νερού. Τον έσωσαν τότε τυχαία, παρά τη θέλησή του. Έπειτα, όλοι νόμισαν πως το ξεπέρασε καθώς στο περιβάλλον του “Όρφεα” χαμογελούσε πιο συχνά, γελούσε με την παρέα, έγραφε, ταξίδευε, ερωτευόταν. Κανείς δεν ήξερε πως απλώς ανέβαλε το τέλος, δεν το ακύρωσε.
Όταν γύρισε από την Αθήνα, κάτι είχε αλλάξει. Ήταν πιο ήσυχος, πιο ευγενικός, σαν άνθρωπος που έχει κλείσει λογαριασμούς. Οι φίλοι του δεν το κατάλαβαν, ή δεν θέλησαν να το δουν. Είχε έναν τρόπο να σε κοιτάζει που σε έκανε να σωπαίνεις, να τον εμπιστεύεσαι, ακόμη και στον θάνατο. Τους είπε, σχεδόν τρυφερά, πως ήρθε η ώρα. Και εκείνοι, αντί να ουρλιάξουν, τον ακολούθησαν σαν να συμμετείχαν σε μια παράξενη ιεροτελεστία. Τον ξύρισαν, τον έντυσαν, τον στόλισαν.
Ήταν χαράματα όταν ο Νικόλας στάθηκε στο χείλος του γκρεμού στον μακρινό Ακάμα. Το φως της αυγής έλουζε το πρόσωπό του, κι έμοιαζε να χαμογελά. Δεν υπήρχε οδύνη, μονάχα ηρεμία. Μια τελευταία ανάσα, και ύστερα βουτιά, όχι πτώση, μα πτήση προς την απόλυτη σιωπή.
Την είδηση τη μάθανε αργότερα, εκεί στον “Όρφεα”. Κανείς δεν μίλησε για μέρες. Η καρέκλα του έμεινε άδεια, το ποτήρι του άθικτο. Μόνο τα τραγούδια που αγαπούσε ακουγόντουσαν πιο βαριά, πιο αληθινά.
Και όσοι τον γνώρισαν, δεν τον ξέχασαν ποτέ. Έλεγαν πως ο Νικόλας δεν αυτοκτόνησε, απλώς ολοκλήρωσε την απορία του για τη ζωή. Έφυγε όπως έζησε.
Με ευγένεια, με ομορφιά και με το ίδιο εκείνο βλέμμα που έβλεπε λίγο
παραπέρα απ’ όλους τους άλλους.
Και όπως έφυγε, άφησε πίσω του μια σιωπή που δεν ήταν κενή, ήταν γεμάτη από τις συζητήσεις που είχε ανοίξει, τις νύχτες που είχε φωτίσει με τη φωνή του, και τις ψυχές που είχε αγγίξει χωρίς να το ξέρει.
Στον “Όρφεα”, οι άνθρωποι συνέχισαν να μαζεύονται, αλλά πια υπήρχε μια κενή
θέση, μια ανάμνηση που φώτιζε κάθε τραγούδι και κάθε κρασί. Και εκείνοι που τον αγάπησαν κατάλαβαν πως ο Νικόλας δεν έφυγε για να ξεφύγει, έφυγε για να μείνει για πάντα μέσα τους, σαν μια φωτεινή, ακατανίκητη σκιά, σαν η ίδια η ζωή που τους υπενθύμιζε να βλέπουν πέρα από τα φανερά.
Και έτσι, ο Νικόλας παρέμεινε σαν ψίθυρος ανάμεσα σε νότες και λέξεις, σαν ένα φως που δεν σβήνει ποτέ, ένας Νικόλας που θα συνεχίσει να αλλάζει τα κλίματα κάθε χώρου, ακόμα και αν δεν βρίσκεται πια εκεί.
Ο ΛΙΝΟΣ ΚΟΚΟΤΟΣ ΣΤΗ ΜΠΟΥΑΤ ΟΡΦΕΑΣ:
Ο Γιώργος Ελευθερίου τραγουδά Λίνο Κόκοτο
Ο σπουδαίος Έλληνας συνθέτης που έχει στο ενεργητικό του μερικούς από τους πιο σημαντικούς δίσκους της ελληνικής μουσικής (Ώρες, Θαλασσινό Τριφύλλι, Αποχαιρετισμός, Το Ποτάμι, Τα Αντιπολεμικά), θα μας παρουσιάσει αρκετά από τα τραγούδια που συμπεριλαμβάνονται στους παραπάνω δίσκους όπως: Μικρό παιδί, Γειτονάκι μου, Κόρη του γιαλού, Όσα δε βάνει ο λογισμός, Κορίτσι με τα παντελόνια, Αχ η αγάπη ποτέ δε τελειώνει, Ποιος το τραβάει το σχοινί, Γεννήθηκα σε μια στιγμή, Ο μικρός στρατιώτης, Ο Αύγουστος, Δελφινοκόριτσο κ.άλ, καθώς και τραγούδια από την πρόσφατη δισκογραφική του δουλειά «Ανεμογιαλός», σε στίχους Κώστα Λάζαρη, που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο(2018).
ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΡΤΕΜΗΣ - ΜΠΟΥΑΤ ΟΡΦΕΑΣ
Αυτόν το χώρο επιλέγει συνήθως ο γνωστός μουσικοσυνθέτης και ερμηνευτής Ανδρέας Αρτέμης για να παρουσιάζει κατα καιρούς, μοναδικές μουσικές παραστάσεις με συνθέσεις δικές του καθώς και τραγούδια νεοκυματικής του ‘60 εποχής, αλλά και έντεχνα τραγούδια γνωστών συνθετών.
Η μπουάτ ΟΡΦΕΑΣ ευρίσκεται στην οδό Γρίβα Διγενή 10 στη Χλώρακα, στην Πάφο.
Η ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΣΤΟΝ ΟΡΦΕΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ
Οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να ξεδώσουν, να χορέψουν,
να ακούσουν μουσική, τέλος πάντων να διασκεδάσουν. Οι πελάτες έχοντας
διαφορετική αφετηρία προσέγγισης της έννοιας της διασκέδασης, κατά
μεγάλο βαθμό συνωστίζεται ομαδικά στα μοδάτα στέκια που εκπέμπουν μουσική της
σύγχρονης επικρατήσας τάξης, την οποία τα συστημικα ΜΜΕ εμπεδώνουν συστηματικά
και εντέχνως στις μάζες των πληθών.
Σήμερα βιώνοντας την εποχή των clubs, κάθε παλιά
δομή τα νύχτας έχει χαθεί, ενώ τα κομπιούτερ των dj καθώς και οι
τραγουδιστές με την play back συνοδεία μουσικής, εκπέμπουν
σύγχρονους ρυθμικούς μουσικούς ήχους καταργώντας κάθε έννοια ποιοτικής και
λαϊκής μουσικής. Στα πρώτα τραπέζια των σύγχρονων clubs και
καφετεριών, συνωστίζονται απίθανοι τύποι φορώντας απίθανα ρούχα της μόδας και
συνοδεύοντας βαμμένες γκόμενες που με τη φανταχτερή διακόσμηση του κορμιού τους
δείχνουν και αυτές απίθανες και σπουδαίες, ενώ τα μεγάφωνα κάθε λιγάκι και
συνεχώς, εκπέμπουν το τραγούδι του μακαρίτη τραγουδιστή, «Συνοδεύομαι…».
Και τα εστιατόρια σε μια τελευταία απέλπιδα προσπάθεια
τους να επιβιώσουν, έχουν εισάξει επί μονίμου βάσεως νέο τρόπο έλκυσης πελατών,
μεταδίδοντας χορευτική μουσική live. Ένα τρόπο όμως ασύμφορο, καθώς οι
ιδιοκτήτες ο ένας μετά τον άλλο έχουν πράξει το ίδιο, με αποτέλεσμα τα κέντρα
αναψυχής αυτού του είδους, να έχουν πληθύνει περισσοτέρον του κανονικού και η
πίττα των πελατών να διαμοιράζεται με τρόπο που να μην συμφέρει σε κανέναν.
Το κοινό έχει αλλάξει. Λιγοστά μαγαζιά κρατάνε την
μυσταγωγία του κανονικού τρόπου διασκέδασης, και λιγοστοί έχουν μείνει όσοι τα
επισκέπτονται. Μοναδικό μαγαζί αυτού του είδους ίσως στην Πάφο, η μπουάτ ΟΡΦΕΑΣ
που σε μια πεισματική προσπάθεια του ιδιοκτήτη, συνεχίζει να εκπέμπει καλή
λαϊκή μουσική, προσφέροντας ποιοτική διασκέδαση στους λιγοστούς που απέμειναν
εκτιμητές της πατροπαράδοτης Ελληνικής κουλτούρας που αφορά τον τρόπο
διασκέδασης.
Η μπουάτ ΟΡΦΕΑΣ ξεκίνησε την λειτουργία της τον Φεβράρη του 1991 με
παρουσίαση εκλεχτών καλλιτεχνών και ποιοτική μουσική. Με χαμηλό φωτισμό, χαμηλά
καθίσματα και χαμηλό ήχο. Στους τοίχους υπήρχε καλλιτεχνική
εικονογράφηση και στους θαμώνες περίσσια διάθεση
για τραγούδι.
Λειτουργούσε ως μουσικό μαγαζί με
ρομαντικό εσωτερικό περιβάλλον, και θαμώνες που είχαν σεβασμό στο χώρο και στην
ποιοτική μουσική, λειτούργησε περισσότερο από δυο δεκαετίες και ήταν σημείο
αναφοράς της καλής μουσικής.
Τους φετινούς καιρούς μετά από μια
μεγάλη περίοδο ανάπαυλας, η μπουάτ ΟΡΦΕΑΣ επαναλειτουργεί θέλοντας να
ξαναπροσφέρει ποιοτική διασκέδαση σε όσους νοσταλγούν τις παλιές καλές εποχές,
καθώς και στους νεότερους που δεν γνώρισαν τα χρόνια εκείνα τα παλιά που η
μουσική ήταν συνώνυμη της μελωδίας που έκανε τις καρδιές να ευφραίνονται και
τις ψυχές να αγαλλιούν.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ
Ο ΟΡΦΕΑΣ ΚΑΙ Η ΕΥΡΙΔΙΚΗ, ΕΝΑΣ ΜΥΘΟΣ ΕΓΓΥΗΣΗ ΓΙΑ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΗΝ ΜΠΟΥΑΤ ΟΡΦΕΑΣ ΣΤΗ ΧΛΩΡΑΚΑ
Ο Ορφέας μετά από μια μεγάλη περιπλάνιση, κατέληξε στην μπουάτ ΟΡΦΕΑΣ στη
Χλώρακα, και εδώ και πολλά χρόνια παραμένει εντος του χώρου, τραγουδώντας για
όλους εμάς και εσάς τραγούδια θλιμμένα μα και μελωδικά ωραία.
Η τωρινή
Ελληνική μουσική σε μεγάλο βαθμό, σχετίζεται με παλιότερες μορφές, σε μια
συνεχή εξέλιξη από την αρχαιοελληνική μουσική έως και το δημοτικό τραγούδι, και
η οποία μαρτυρείται από τη γλώσσα, το ρυθμό, τη δομή και τη μελωδία της.
Δεν έχουν διασωθεί τραγούδια από την αρχαία Ελλάδα,
ωστόσο γνωρίζουμε ότι γίνονταν μελοποιημένες απαγγελίες από αοιδούς και
ποιητάρηδες όπως ο Όμηρος, συνήθως με τη συνοδεία άρπας.
Τη μεγάλη σημασία που έδιναν οι αρχαίοι Έλληνες στη μουσική φανερώνουν πλήθος
ποιητικές αναφορές και μύθοι. Έτσι όπως και άλλοι με διάφορους
τρόπους, ο Ορφέας με την λύρα του γοήτευε ανθρώπους και άγρια θηρία,
ακόμα γήτευσε τον Θεό του Αδη που τον έπεισε να αφήσει την Ευρυδίκη να
επιστρέψει στον πάνω κόσμο.
Πρόκειται για τον γνωστό μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης
που σύμφωνα με
αυτόν, ήταν βασιλιάς των Κικόνων κατά τον 6ο αιώνα π.Χ,
και που παράλληλα θεωρήθηκε ένας από τους βασικούς ποιητές και μουσικούς της
αρχαιότητας. Με τη δύναμη της μουσικής και των τραγουδιών του μπορούσε να
γοητεύσει τα άγρια ζώα, να διεγείρει τα δένδρα και τους βράχους σε χορό, ακόμα
και να σταματάει τη ροή των ποταμών.
Μία εκ των νυμφών η Ευρυδίκη, ήταν σύζυγος του Ορφέα. Σύμφωνα με τον μύθο,
δαγκώθηκε από ένα φίδι και πέθανε. Απελπισμένος από την πολλή του αγάπη, ο
Ορφέας έπαιξε λυπητερά τραγούδια τόσο ωραία, ώστε όλοι οι θεοί και οι νύμφες
δάκρυσαν και τον συμβούλευσαν τι να κάμει.
Ο Ορφέας ακούγοντας τη συμβουλή τους, κατέβηκε στον Κάτω Κόσμο και με τη
μουσική του απάλυνε την καρδιά του Αδη και της Περσεφόνης, οι οποίοι συμφώνησαν
να επιτρέψουν στην Ευρυδίκη να επιστρέψει μαζί του στη γη, όμως με ένα όρο, πως
έπρεπε αυτός να περπατά μπροστά από αυτή και να μην κοιτάξει πίσω μέχρι να
φτάσει στον πάνω κόσμο.
Μέσα στην αγωνία του αθέτησε την υπόσχεση του, και η Ευρυδίκη επέστρεψε
πάλι στα τάρταρα του Αδη.
Αρκετοί αρχαίοι συγγραφείς όπως ο Πλάτωνας, ο Αισχύλος, ο Οβίδιος και ο
Βιργίλιος, ασχολήθηκαν με την επίσκεψη του Ορφέα στον Κάτω Κόσμο δίνοντας
διάφορες εκδοχές, που καμιά όμως δεν είναι σίγουρη, οπότε η παραμένει μόνο
σίγουρη, η σημερινή εκδοχή, ότι δηλαδή μετά την μεγάλη του λύπη για τον παντοτινό
χαμό της αγαπημένης του, ο Ορφέας τριγυρνούσε όλη την πλάση τραγουδώντας
θρηνητικά και λυπητερά τραγούδια εκφράζοντας τοιουτοτρόπως τον πόνο του, ώσπου
τελικά κατέληξε στην μπουάτ ΟΡΦΕΑΣ στη Χλώρακα, και εδώ και πολλά χρόνια,
παραμένει εντος του χώρου τραγουδώντας για όλους εμάς και εσάς τραγούδια
θλιμμένα μα και μελωδικά ωραία.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ
ΤΟ ΣΙΝΙΑΛΟ ΣΤΗΝ ΜΠΟΥΑΤ ΟΡΦΕΑΣ
Aυτή τη φορά από την ΜΠΟΥΑΤ ΟΡΦΕΑΣ στη Χλώρακα.
Ο Σωκράτης Τερπίζης, ο Αλέκος Κιούρλαπος και ο Χρίστος Γεωργίου συνοδοιπόροι με την Ρούλλα Μαλλή, τον Χρίστο Χαλικιόπουλο και τον Γιώργο Ελευθερίου με
Μπουάτ ΟΡΦΕΑΣ-ΚαφΕστιατόριο στη Χλώρακα
Η μπουάτ ΟΡΦΕΑΣ ξεκίνησε την λειτουργία της τον Φεβράρη του 1991 με παρουσίαση εκλεχτών καλλιτεχνών και ποιοτική μουσική. Με χαμηλό φωτισμό, χαμηλά καθίσματα και χαμηλό ήχο. Στους τοίχους υπήρχε καλλιτεχνική εικονογράφηση και στους θαμώνες περίσσια διάθεση για τραγούδι.
Ήταν μια σκέψη του Κυριάκου Ταπακουδη που την υλοποίησε μη λαμβάνοντας υπόψιν τις μεγάλες δυσκολίες για ένα τέτοιο εγχείρημα, που πέτυχε όμως και έγινε ξακουστή σε ολόκληρο τον Ελληνισμό, κατατάσσοντας τη κοινότητα της Χλωρακας πασίγνωστο προορισμό σε εποχές που ελάχιστοι γνώριζαν την γεωγραφική της θέση.
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)